امیرعلی، کفش هایش را ساعت ١٢ و نیم شب فروخت ٥ هزار تومان. ٥ هزار تومان یعنی ربع گرم هرویین. از سطل زباله، کفشی پیدا کرده بود که کفِ هر دو لنگه سوراخ بود. همان ر
گزارش فوت تلخ قهرمان کشتی که 16مدال داشت/ آخرین معامله:فروش سیمکارت وکفشهایش جهت خریدنیم گرم هروئین
عبارات مهم : زباله
امیرعلی، کفش هایش را ساعت ١٢ و نیم شب فروخت ٥ هزار تومان. ٥ هزار تومان یعنی ربع گرم هرویین. از سطل زباله، کفشی پیدا کرده بود که کفِ هر دو لنگه سوراخ بود. همان را پوشید و دور پاهایش کیسه پلاستیکی پیچید.
فروش سیمکارت وکفشهایش جهت خریدنیم گرم هروئین ، گزارش فوت تلخ قهرمان کشتی که 16مدال داشت/ آخرین معامله
ساعت ١ بامداد، سيم كارتش را هم حراج كرد ٦ هزار تومان. ربع گرم هرويين جواب عمل اميرعلي را نمي داد؛ قهرمان كشتي كه ١٦ مدال داشت و بعد از ٧ سال خوردن متادون، از ٣٥ روز قبل رفته بود سراغ هرويين. هرويين كارتن خوابش كرد. ٣٥ روز بود كه كارتن خواب خيابان سعادت- مولوي- شده است بود. هيكلش هنوز در قالب ورزشكاري بود؛ انحناي ممتد شانه ها، پهناي گردن، دندان هايش هنوز سرجا بود. اميرعلي، هنوز شكل خيلي از آدم ها بود. به «سه شنبه» فكر مي كرد. سه شنبه اي كه مي خواست برود و بخوابد براي ترك. سه شنبه اي كه هيچ وقت از راه نمي رسيد.
زباله جمع مي كني اميرعلي؟
دست هايش را انگار داخل گوني زغال فرو كرده بود. چرك زباله جمع كني، به خورد تمام خطوط پشت و روي دست ها رفته بود و همان دست ها هم اوضاع را لو مي داد اگر شلوارش را نمي ديدي كه از شدت كثيفي، آهار گرفته بود و اگر پاهاي پلاستيك پيچش را نمي ديدي كه چطور از سرما، روي برف هاي كوبيده و گل آب منتشر در تمام سطح پياده رو، جابه جا مي كرد كه يخ نزند. كاسه عدسي داغ را كه از دست فرزند هاي «طلوع» گرفت مجال نداد بخار غذا در هوا بماسد.
امیرعلی، کفش هایش را ساعت ١٢ و نیم شب فروخت ٥ هزار تومان. ٥ هزار تومان یعنی ربع گرم هرویین. از سطل زباله، کفشی پیدا کرده بود که کفِ هر دو لنگه سوراخ بود. همان ر
آخرين غذايي كه خوردي كي بود اميرعلي؟
ديروز صبح. بيشتر از ٣٩ ساعت گرسنگي مطلق. چون زباله اي هم پيدا نكرده بود براي فروش. زباله جمع كن هاي ماهرتر از امير علي هم در اين سرماي ٨ درجه زير صفر، لنگ بودند. ديشب هواي خيابان مولوي، ٨ درجه زير صفر بود. و آن شعله هاي كوچك برآمده از سوزاندن كيسه هاي پلاستيكي و ورق هاي كاغذ و جوراب هاي خيس، به وضوح ناتوان شده است بود در اين جنگ نابرابر. سهم دايره هاي كوچك انساني پيرامون همين شعله هاي رو به موت، گرما نبود. دود تلخ و ولرم و چربي بود كه انگار روي تخم چشم آدم مي ماسيد. ولي آنها كه كفي آلومينيومي را در فاصله ١٠ سانتي شعله هاي لرزان نگه داشته بودند كه هرويين مذاب، روي كفي سرد نبندد و ٢٠ هزار تومان پول زحمت كشيده، نابود نشود، حواس ارزش به اين دود متعفن چشم سوز نبود.
آنها فقط چشم و حواس ارزش به حباب هاي ريزي بود كه وقتي فندك را زير كفي و در نقطه اصطكاك گرد شتري رنگ با ورق آلومينيوم سُر مي دادند، اطراف هرويين جوشيده غُل مي زد و دود سفيد بعد مي داد. خيابان سعادت و بعد كوچه هايش، همه مشتري هرويين – دوا – بودند. زن و مرد، پير و جوان، جيب هميشه خالي ارزش از قيمت شيشه تعجب مي كرد. چقدر، چند بار، چند روز، كيسه به كول مي كشيدند و تنه تا نيمه، داخل سطل زباله خم مي كردند تا يك جنس به دردبخور، به دردبخور براي ضايعاتي هاي شوش و مولوي پيدا كنند كه ٦٠ هزار تومان هم بيارزد؟ وضع كارتن خواب هاي شوش، بهتر از مولوي خواب ها بود. كارتن خواب هاي شوش، نيمه شب آنقدر چپ پري داشتند كه از غذا فروش دوره گرد، يك وعده برنج و جوجه كباب بخرند.
فروش سیمکارت وکفشهایش جهت خریدنیم گرم هروئین ، گزارش فوت تلخ قهرمان کشتی که 16مدال داشت/ آخرین معامله
غير آن تجمع درهم لوليده پياده روي شرقي، كه چشم دوخته بودند به بساط زد و بندهاي محقر كه چه وقت، كارتن خواب صاحب بساط، از خماري يا نشئگي، بي حواس شود تا آن كفش بچگانه كهنه يا ملاقه مستعمل يا نوار كاست دهه ٦٠ يا زنجير نيمه كاره قفل فرمان يا خرمهره شكسته يا دستگيره كشوي كابينت يا هزار خنزر پنزر بي ارزش ديگر را كف بروند، جلوتر و به سمت كوچه اوراقچي ها، تجمع آدم هاي بيعار كمتر مي شد و هر چه گوش مي خواباندي و چشم مي دواندي، حدقه هاي گشاده بود و صداهاي تودماغي و قامت هاي پكيده از تحليل تركيباتي معروف به«شيشه».
هر قدمي كه جلوتر مي رفتي، زمزمه ها به گوشت نزديك تر مي شد كه «پايپ دارم… پايپ چند بار مصرف، حشيش، عمده و جزيي، شيشه بيا، ارزون دارم، قرصم هست» و علامت پرسش ها بيشتر «خانم در خدمتيم. شيشه بِدم؟ جنس خوب دارم. حشيش مي زني؟ گشنته؟ خونه هستا، با همه امكانات» و ساعت از نيمه شب گذشته، جواب اين همه كنجكاوي را چه مي گفتم كه در جمع ارزش پذيرفته شوم و هول نكنند كه شايد من هم نسخه مشابه آن ماموري بودم كه در اين چند شب، كارتن خواب ها را به زور مي برد سمت اتوبوس سفيدرنگ، راهي گرمخانه شرق پایتخت کشور عزیزمان ایران و اگر نمي آمدند، ميله چوبي را چنان به سر و كمرشان مي كوبيد كه يك لحظه، نفس كشيدن از يادشان مي رفت؟
امیرعلی، کفش هایش را ساعت ١٢ و نیم شب فروخت ٥ هزار تومان. ٥ هزار تومان یعنی ربع گرم هرویین. از سطل زباله، کفشی پیدا کرده بود که کفِ هر دو لنگه سوراخ بود. همان ر
از ورودي كوچه «كثيري» كه نگاه مي كردي، هيچ خبري نبود. سه مرد، كنار كركره هاي فرو كشيده مغازه دو نبش كوچه باريك ايستاده بودند و دست در جيب، منقبض و ساكت، سرِ كوچه را مي پاييدند. از آتش هم خبري نبود. هر سه، لباس هاي تيره به تن داشتند و كلاه هاي بافتني را تا روي گوش پايين كشيده بودند. باران و برف درآميخته، ريز و تيز، انگار سوزن هايي بود كه پوست صورت را مي گزيد.
سردتون نيست؟
سردشان نبود. نه، سرما را حس نمي كردند. «قرصي» بودند و بپاي فروشنده اي كه از زير نگاه پاسگاه پليس ٢٠٠ متر دورتر، سُر خورده بود سمت «اوراقچي ها» براي آخرين دشت امشب. چند قدم دورتر، در گودرفتگي يك گاراژ، يك روسپي روي پله نشسته بود و كيسه هاي پلاستيك را آتش مي زد كه از نور شعله اش، محتواي ظرف يك بار مصرف را ببيند؛ دو گوجه كبابي و برنج سفيد. صاحب كارش، وقتي تكه هاي جوجه را مي بلعيد، گفته بود «بوي پياز، مشتري رو مي پرونه» پايين پاي گودرفتگي، پايين پاي بپاها، كوچه «كثيري» تمام مي شد و به «اوراقچي ها» مي رسيد، هفته قبل، ديوار شمالي اوراقچي ها، يك سر، آدم چمباتمه زده بود و آدم ايستاده بود.
فروش سیمکارت وکفشهایش جهت خریدنیم گرم هروئین ، گزارش فوت تلخ قهرمان کشتی که 16مدال داشت/ آخرین معامله
«حدود… ١٥٠ نفريم اينجا»
همه در كار كشيدن و همه در حال خماري و همه در حال نشئگي. زن ها، هم خرج هاي شان، مردها، هم خرج هاي شان، وقتي ماشين پليس، از ورودي نبش ميدان، وارد «اوراقچي ها» شد و در همان ١٠٠ متر اول، گرد كرد و پدال ترمز فشرد و نهيب زد كه «بروند و خجالت بكشند و كوچه را خلوت كنند»، همه ١٥٠ نفر، مثل فيلمي روي دور كُند، چند قدمي حركت كردند و ماشين پليس كه مسير آمده را برگشت، همه آن ١٥٠ نفر برگشتند سرجاي شان. سرجاي خودشان؛ انگار جاها، نشان شده است بود كه هر آدمي را سرجاي خودش مي ديدي.
اسماعيل و سعيد كه حوصله نشستن نداشتند و پايپ را از سرِ مرام، دست به دست مي دادند، مرا بردند بالاي سر رضا؛ كنار دريچه هواي قنادي پايين تر از ميدان. مي گفتند آفتاب نزده بود كه رضا يك دود عميق گرفت، يك نفس عميق كشيد و افتاد. مي گفتند از صبح به اورژانس و نيروي انتظامي تلفن زده بودند و آنها گفته بودند «به ما مربوط نيست.» مي گفتند رضا اوردوز كرده. وقتي بالاي سر رضا رسيديم، قنادي تعطيل شده است بود و فقط تتمه بوي آميخته وانيل و روغن سوخته از دريچه هوا بيرون مي زد. رضا كنار دريچه هوا افتاده بود. روي پهلوي چپ و گونه چپش مماس بود با سردي آسفالت پياده رو. دو زانو را به هم چسبانده و هر دو دست را بين دو زانو پنهان كرده بود. كف سفيدي كه از دهان نيمه بازش بيرون زده بود، خشكيده بود و يك خط منقطع از گوشه لب تا زمين ساخته بود. صورت تكيده رضا، پر بود از آرامش، پر بود از آرامش مرگ… اسماعيل دست كشيد به پيشاني و گونه استخواني رضا. «اينكه از يخم يخ تره كه.»
رضا، يك كاپشن نازك به تن داشت. كاپشني كه تار و پودش، رساناي امتحان بعد داده اي بود براي تردد سرماي زمستان. اسماعيل، زيپ كاپشنش را باز كرد و سرش را چسباند به سينه رضا. «اينكه مُرد بابا. مُرد…» اسماعيل سرش را رو به من اوج مي گيرد و گوشه چشمش را با پشت دست پاك مي كند. شماره اورژانس را روي گوشي تلفن مي گيرد و به اپراتور نشاني قنادي را مي دهد كه بيايند و يك آدم «بدحال» را ببرند. آدم بدحالي كه ضربان قلبش نامنظم است و كف اوج آورده. «اگه غير اين مي گفتم، نمي اومدن. مث از صبح كه تلفن زديم و نيومدن»…
يك هفته بعد، نيمه شب يكشنبه هم تمام شده است بود و اسماعيل، دورتر از ده ها مرد و زن خمار و نشئه، كنار گاراژهاي تعطيل كوچه اوراقچي ها چمباتمه زده بود.
اسماعيل منو يادته؟
يادش بود. اسمم را كه نمي دانست ولي يادش بود كه با هم رفتيم سراغ رضا؛ «رضا ديلم»، لقبش ديلم بود چون وقتي مي رفت دزدي منزل ها، با ديلم مي افتاد به جان قفل هاي كتابي. مواد فروش كه آمد، اسماعيل از جايش بلند شد و دستي داد و دوباره نشست و در احوال خودش غرق شد. مواد فروش، نگاهي به من كرد و سري به نشانه پرسش تكان داد.
نمي دونم. شايد به خاطر رفيقشه. هفته پيش مرد.
اعتماد
واژه های کلیدی: زباله | سطل زباله | سطل زباله | اخبار ورزشی و نتیجه های مسابقات
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
